Opis
W literaturze przedmiotu, jak również w praktyce przyjmuje się, iż poziom innowacyjności przedsiębiorstw czy też gospodarki można określać przez ocenę efektywności Narodowego Systemu Innowacji (NSI). Choć zróżnicowanie w postrzeganiu Narodowego Systemu Innowacji jest niemałe, to spoglądając z różnych perspektyw można sprecyzować prostą definicję: Narodowy System Innowacji oznacza konstrukcję obejmującą całokształt powiązanych ze sobą instytucjonalnych i strukturalnych czynników w gospodarce narodowej i społeczeństwie, które łącznie i indywidualnie generują, selekcjonują i wchłaniają innowacje technologiczne. Jest też sprawą oczywistą, iż rządy funkcjonujące w takiej konstrukcji i stosowane przez nie formy polityki powinny wspierać procesy innowacji. Sens innowacji tkwi bowiem w tym, iż innowacje – obok tego, iż wymagają spełnienia bardzo wielu specyficznych warunków – są pierwszym i najdalej posuniętym kolektywnym, społecznym wysiłkiem, kooperacyjnym procesem, w którym firmy, szczególnie małe, są uzależnione od uznania szerokich kręgów społecznych wyborców, co egzemplifikuje się poprzez zaakceptowanie ich przez zasoby pracy, dostawców, konsumentów, instytucje, organizacje szkoleniowe itd., co zawsze wymaga długofalowej perspektywy.
System innowacji w Polsce (a właściwie jego zręby) wykazuje wiele słabości i nie przyczynia się w należytym stopniu do rozwoju gospodarczego kraju oraz wzrostu jego konkurencyjności. Taką ogólną ocenę formułują zarówno krajowi specjaliści w tej dziedzinie, jak również eksperci zagraniczni, zwłaszcza z Unii Europejskiej. Wystarczy wskazać, iż udział firm innowacyjnych w Polsce wynosi zaledwie 17%, podczas gdy w krajach Unii 51%, a wskaźnik poziomu konkurencyjności polskiej gospodarki w międzynarodowych porównaniach wykazuje tendencję spadkową…
Warszawa 2004
